*Mahakala Kavacham ಶ್ರೀ ಮಹಾಕಾಲ ಕವಚಮ್

   ಶ್ರೀ ಮಹಾಕಾಲ ಕವಚಮ್

ಶ್ರೀ ಗುರುಭ್ಯೋ ನಮಃ  ಹರಿಃ ಓಂ 
ಓಂ ಶ್ರೀಗಣೇಶಾಯ ನಮಃ ।
ಶ್ರೀಭೈರವ ಉವಾಚ
ಅಥ ವಕ್ಷ್ಯಾಮಿ ದೇವೇಶಿ ಕವಚಮ್ ಮನ್ತ್ರಗರ್ಭಕಮ್ ।
ಮೂಲಮನ್ತ್ರಸ್ವರೂಪಂ ಚ ವಿಶ್ವಮಂಗಲಕಾಭಿಧಮ್ ॥ 1॥

ಸರ್ವಸಮ್ಪತ್ಪ್ರದಂ ಚೈವ ಮಹಾಕಾಲಸ್ಯ ಪಾರ್ವತಿ ।
ಗುಹ್ಯಾತಿಗುಹ್ಯಪರಮಂ ಮೂಲವಿದ್ಯಾಮಯಂ ಧ್ರುವಮ್ ॥ 2॥

ಪರಮಾರ್ಥಪ್ರದಂ ನಿತ್ಯಂ ಭೋಗಮೋಕ್ಷೈಕಕಾರಣಮ್ ।  ಮಹಾಭಯಹರಂ ದೇವಿ ಮಹೈಶ್ವರ್ಯಪ್ರದಂ ಶಿವೇ ॥ 3॥

ಕವಚಸ್ಯಾಸ್ಯ ದೇವೇಶಿ ಋಷಿರ್ಭೈರವ ಈರಿತಃ।
ಅನುಷ್ಟುಪ್ಛನ್ದ ಇತ್ಯುಕ್ತಂ ಮಹಾಕಾಲಶ್ಚ ದೇವತಾ ॥ 4॥

ಕೂರ್ಚಬೀಜಂ ಪರಾಶಕ್ತಿಸ್ತಾರಂ ಕೀಲಕಮೀರಿತಮ್ ।
ಧರ್ಮಾರ್ಥಕಾಮಮೋಕ್ಷಾರ್ಥೇ ವಿನಿಯೋಗಃ ಪ್ರಕೀರ್ತಿತಃ॥ 5॥

ಅಥ ಧ್ಯಾನಮ್ ।
ಶ್ಯಾಮವರ್ಣಂ ಮಹಾಕಾಯಂ ಮಹಾಕಾಲಂ ತ್ರಿಲೋಚನಮ್ ।  ನೀಲಕಂಠಂ ಸ್ವತೇಜಸ್ಕಂ ನೇತ್ರತ್ರಯವಿಭೂಷಿತಮ್ ॥ 6॥

ಖಟ್ವಾಂಗಚರ್ಮಧರಂ ದೇವಂ ವರದಾಭಯಪಾಣಿಕಮ್ । ಶೂಲಹಸ್ತಂ ಚ ಖಟ್ವಾಂಗಧಾರಿಣಂ ಮನ್ತ್ರನಾಯಕಮ್ ॥ 7॥

ಪಿನಾಕಹಸ್ತಂ ದೇವೇಶಂ ತೋಮರಂ ಬಿಭ್ರತಂ ವಿಭುಮ್ । ಪ್ರಾತಃ ಪಠೇತ್ಸಹಸ್ರಂ ವೈ ಭೈರವಂ ತು ಸದಾ ಸ್ಮರೇತ್ । ಏವಂ ವಿಧೇನ ಧ್ಯಾನೇನ ಮನಸಾ ಚಿನ್ತಯೇದ್ವಿಭುಮ್ ॥ 8॥

ಅಥ ಕವಚಮ್ ।
ಓಂ ಹ್ರಂ ಶಿರಃ ಪಾತು ಮೇ ಕಾಲಃ ಲಲಾಟೇ ಹ್ರೀಂ ಸದಾ ಮಮ । ಹ್ರಂ ಕಾರಕಂ ಪ್ರತೀಚ್ಯಾಂ ಮೇ ಬೀಜದ್ವಯ ಸ್ವರೂಪಿಣೀ ॥ 1॥

ಹ್ರೀಂ ಪಾತು ಲೋಚನದ್ವನ್ದ್ವಂ ಮುಖಂ ಹ್ರೀಮ್ಬೀಜರೂಪಿಣಿ । ಹ್ರೀಂ ಕಾರಕಂ ಕಂಠದೇಶೇ ಹ್ರೀಂ ಪಾತು ಸ್ಕನ್ಧಯೋರ್ಮಮ ॥ 2॥

ಮಹಾಕಾಲಃ ಸದಾ ಪಾತು ಭುಜೌ ಸವ್ಯೇ ನಸೌ ಮಮ ।
ಹ್ರೀಂಕಾರಂ ಹೄದಯಂ ಪಾತು ಹ್ರಂ ಮೇಽವ್ಯಾದುದರಂ ಸದಾ ॥ 3॥

ಹ್ರೀಂ ನಾಭಿಂ ಪಾತು ಸತತಂ ದೇವೀ ಹ್ರೀಂಕಾರರೂಪಿಣೀ । ಅವ್ಯಾನ್ಮೇ ಲಿಂಗದೇಶಂ ಚ ಹ್ರೀಂ ರಕ್ಷೇದ್ಗುಹ್ಯದೇಶಕೇ ॥ 4॥

ಕೂರ್ಚಯುಗ್ಮಂ ಪಾತು ಪಾದೌ ಸ್ವಾಹಾ ಪಾದತಲಂ ಮಮ ।ಶ್ರೀಷೋಡಶಾಕ್ಷರಃ ಪಾತು ಸರ್ವಾಂಗೇ ಮಮ ಸರ್ವದಾ ॥ 5॥

ಅನ್ತರ್ವಹ್ನಿಶ್ಚ ಮಾಂ ಪಾತು ದೇವದತ್ತಶ್ಚ ಭೈರವಃ।
ನಗಲಿಂಗಾಮೃತಪ್ರೀತಃ ಸರ್ವಸನ್ಧಿಷು ರಕ್ಷತು ॥ 6॥

ಮಹೋಗ್ರೋ ಮಾಂ ಸದಾ ಪಾತು ಮಮೇನ್ದ್ರಿಯಸಮೂಹಕಮ್ । ಶಿವೋ ಮಮೇನ್ದ್ರಿಯಾರ್ಥೇಷು ರಕ್ಷಯೇದ್ದಕ್ಷಿಣೇಷ್ವಪಿ ॥ 7॥

ಮಹಾಕಾಲಃ ಪಶ್ಚಿಮೇಽವ್ಯಾದ್ದಕ್ಷಿಣೇ ದೇವದತ್ತಕಃ।
ಭಗಲಿಂಗಾಮೃತಂ ಪ್ರೀತೋ ಭಗಲಿಂಗಸ್ವರೂಪಕಃ॥ 8॥

ಉದೀಚ್ಯಾಮೂರ್ಧ್ವಗಃ ಪಾತು ಪೂರ್ವೇ ಸಮ್ಹಾರಭೈರವಃ। ದಿಗಮ್ಬರಃ ಶ್ಮಶಾನಸ್ಥಃ ಪಾತು ದಿಕ್ಷು ವಿದಿಕ್ಷು ಚ ॥ 9॥

ಫಲಶ್ರುತಿಃ ।
ಶತಲಕ್ಷಂ ಪ್ರಜಪ್ತೋಽಪಿ ತಸ್ಯ ಮನ್ತ್ರಂ ನ ಸಿಧ್ಯತಿ ।
ಸ ಶಾಸ್ತ್ರಜ್ಞಾನಮಾಪ್ನೋತಿ ಸೋಽಚಿರಾ ನ್ಮೃತ್ಯುಮಾಪ್ನುಯಾತ್ ॥ 10॥

ಮನ್ತ್ರೇಣ ಮ್ರಿಯತೇ ಯೋಗೀ ರಕ್ಷಯೇತ್ ಕವಚಂ ತತಃ । Rತ್ರಿಸನ್ಧ್ಯಂ ಪಠನಾದಸ್ಯ ಕವಚಸ್ಯ ತು ಪಾರ್ವತಿ ॥ 11॥

ಸಿದ್ಧಯೋಽಷ್ಟೌ ಕರೇ ತಸ್ಯ ಮಹೇಶ ಇವ ಚಾಪರಃ ।
ರೂಪೇಣ ಸ್ಮರತುಲ್ಯೇಷ್ಟೋ  ಕಾಮಿನೀನಾಂ ಪ್ರಿಯೋ ಭವೇತ್ ॥ 12॥

ತಸ್ಮಾದೇತತ್ಸುಕವಚಂ ನ ದೇಯಂ ಯಸ್ಯಕಸ್ಯಚಿತ್ ।
ಭಕ್ತಿಯುಕ್ತಾಯ ಶಾನ್ತಾಯ ದಾನಶೀಲಾಯ ಧೀಮತೇ ॥ 13॥

ಯೋ ದದಾತಿ ಸುಶಿಷ್ಯೇಭ್ಯೋ ವಶ್ಯೇ ತಸ್ಯ ಜಗದ್ಭವೇತ್ । ಗುಹ್ಯಾದ್ಗುಹ್ಯತರಂ ಗುಹ್ಯಂ ಮಹಾರುದ್ರೇಣ ಭಾಷಿತಮ್ ॥ 14॥

ರವೌ ಭೂರ್ಜೇ ಲಿಖೇದ್ವರ್ಮ ಸ್ವಯಮ್ಭೂಃ ಕುಸುಮಸ್ತ್ರಜಾ । ಕುಂಕುಮೇನಾಷ್ಟಗನ್ಧೇನ ರಕ್ತೇನ ನಿಜರೇತಸಾ ॥। 15॥

ಧಾರಯನ್ಮೂರ್ಧ್ನಿ ವಾ ಬಾಹೌ ಪ್ರಾಪ್ನುಯಾತ್ಪರಮಾಂ ಗತಿಮ್ । ಧನಕಾಮೋ ಲಭೇದ್ವಿತ್ತಂ ಪುತ್ರಕಾಮೋ ಲಭೇತ್ಪ್ರಜಾಮ್ ॥ 16॥

ಸರ್ವಾನ್ ರಿಪೂನ್ ರಣೇ ಜಿತ್ವಾ ಕಲ್ಯಾಣೀ ಗೃಹಮಾವಿಶೇತ್ । ಯಸ್ಯ ಕಂಠಗತಂ ತಸ್ಯ ಕರಸ್ಥಾಃ ಸರ್ವಸಿದ್ಧಯಃ॥ 17॥

ಶ್ರೀವಿಶ್ವಕವಚಂ ನಾಮ ಕವಚಂ ನ ಪ್ರಕಾಶಯೇತ್ ।
ರಹಸ್ಯಾತಿರಹಸ್ಯಂ ಚ ಗೋಪನೀಯಂ ಸ್ವಯೋನಿವತ್ ॥ 18॥

ಇತಿ ಶ್ರೀರುದ್ರಯಾಮಲೇ ತನ್ತ್ರೇ ವಿಶ್ವಮಂಗಲಂ ನಾಮ ಮಹಾಕಾಲಕವಚಂ ಸಮ್ಪೂರ್ಣಮ್ ।

श्री महाकाल कवचम् 
ॐ श्रीगणेशाय नमः ।
श्रीभैरव उवाच
अथ वक्ष्यामि देवेशि कवचम् मन्त्रगर्भकम् ।
मूलमन्त्रस्वरूपं च विश्वमङ्गलकाभिधम् ॥ १॥

सर्वसम्पत्प्रदं चैव महाकालस्य पार्वति ।
गुह्यातिगुह्यपरमं मूलविद्यामयं ध्रुवम् ॥ २॥

परमार्थप्रदं नित्यं भोगमोक्षैककारणम् ।
महाभयहरं देवि महैश्वर्यप्रदं शिवे ॥ ३॥

कवचस्यास्य देवेशि ऋषिर्भैरव ईरितः।
अनुष्टुप्छन्द इत्युक्तं महाकालश्च देवता ॥ ४॥

कूर्चबीजं पराशक्तिस्तारं कीलकमीरितम् ।
धर्मार्थकाममोक्षार्थे विनियोगः प्रकीर्तितः॥ ५॥

अथ ध्यानम् ।
श्यामवर्णं महाकायं महाकालं त्रिलोचनम् ।
नीलकण्ठं स्वतेजस्कं नेत्रत्रयविभूषितम् ॥ ६॥

खट्वाङ्गचर्मधरं देवं वरदाभयपाणिकम् ।
शूलहस्तं च खट्वाङ्गधारिणं मन्त्रनायकम् ॥ ७॥

पिनाकहस्तं देवेशं तोमरं बिभ्रतं विभुम् ।
प्रातः पठेत्सहस्रं वै भैरवं तु सदा स्मरेत् ।
एवं विधेन ध्यानेन मनसा चिन्तयेद्विभुम् ॥ ८॥

अथ कवचम् ।
ॐ ह्रं शिरः पातु मे कालः ललाटे ह्रीं सदा मम ।
ह्रं कारकं प्रतीच्यां मे बीजद्वयस्वरूपिणी ॥ १॥

ह्रीं पातु लोचनद्वन्द्वं मुखं ह्रीम्बीजरूपिणि ।
ह्रीं कारकं कण्ठदेशे ह्रीं पातु स्कन्धयोर्मम ॥ २॥

महाकालः सदा पातु भुजौ सव्ये नसौ मम ।
ह्रीङ्कारं हॄदयं पातु ह्रं मेऽव्यादुदरं सदा ॥ ३॥

ह्रीं नाभिं पातु सततं देवी ह्रीङ्काररूपिणी ।
अव्यान्मे लिङ्गदेशं च ह्रीं रक्षेद्गुह्यदेशके ॥ ४॥

कूर्चयुग्मं पातु पादौ स्वाहा पादतलं मम ।
श्रीषोडशाक्षरः पातु सर्वाङ्गे मम सर्वदा ॥ ५॥

अन्तर्वह्निश्च मां पातु देवदत्तश्च भैरवः।
नगलिङ्गामृतप्रीतः सर्वसन्धिषु रक्षतु ॥ ६॥

महोग्रो मां सदा पातु ममेन्द्रियसमूहकम् ।
शिवो ममेन्द्रियार्थेषु रक्षयेद्दक्षिणेष्वपि ॥ ७॥

महाकालः पश्चिमेऽव्याद्दक्षिणे देवदत्तकः।
भगलिङ्गामृतं प्रीतो भगलिङ्गस्वरूपकः॥ ८॥

उदीच्यामूर्ध्वगः पातु पूर्वे सम्हारभैरवः।
दिगम्बरः श्मशानस्थः पातु दिक्षु विदिक्षु च ॥ ९॥

फलश्रुतिः ।
शतलक्षं प्रजप्तोऽपि तस्य मन्त्रं न सिध्यति ।
स शास्त्रज्ञानमाप्नोति सोऽचिरान्मृत्युमाप्नुयात् ॥ १०॥

मन्त्रेण म्रियते योगी रक्षयेत् कवचं ततः ।
त्रिसन्ध्यं पठनादस्य कवचस्य तु पार्वति ॥ ११॥

सिद्धयोऽष्टौ करे तस्य महेश इव चापरः ।
रूपेण स्मरतुल्येष्टो  कामिनीनां प्रियो भवेत् ॥ १२॥

तस्मादेतत्सुकवचं न देयं यस्यकस्यचित् ।
भक्तियुक्ताय शान्ताय दानशीलाय धीमते ॥ १३॥

यो ददाति सुशिष्येभ्यो वश्ये तस्य जगद्भवेत् ।
गुह्याद्गुह्यतरं गुह्यं महारुद्रेण भाषितम् ॥ १४॥

रवौ भूर्जे लिखेद्वर्म स्वयम्भूः कुसुमस्त्रजा ।
कुङ्कुमेनाष्टगन्धेन रक्तेन निजरेतसा ॥। १५॥

धारयन्मूर्ध्नि वा बाहौ प्राप्नुयात्परमां गतिम् ।
धनकामो लभेद्वित्तं पुत्रकामो लभेत्प्रजाम् ॥ १६॥

सर्वान् रिपून् रणे जित्वा कल्याणी गृहमाविशेत् ।
यस्य कण्ठगतं तस्य करस्थाः सर्वसिद्धयः॥ १७॥

श्रीविश्वकवचं नाम कवचं न प्रकाशयेत् ।
रहस्यातिरहस्यं च गोपनीयं स्वयोनिवत् ॥ १८॥

इति श्रीरुद्रयामले तन्त्रे विश्वमङ्गलं नाम महाकालकवचं सम्पूर्णम् ।